вторник, 31 января 2012 г.

Аляксандар Францкевіч. Партрэт на фоне кратаў

Аляксандар Францкевіч нарадзіўся 6 траўня 1990 года ў Наваполацку. Скончыў ліцэй, працаваў праграмістам спачатку ў родным горадзе, потым пераехаў у Менск і працаваў праграмістам у сталіцы. У верасьні 2010 года яго арыштавалі па справе анархістаў. 24 траўня 2011 года Заводзскі суд Менску вынес абвінаваўчыя прысуды Аляксандру Францкевічу (3 гады пазбаўленьня волі), Мікалаю Дзядку (4,5 гады) і Ігару Аліневічу (8 гадоў зьняволеньня). Маладыя людзі былі асуджаныя на працяглыя тэрміны паводле абвінавачаньня ў зьдзяйсьненьні шэрагу палітычных акцый, у тым ліку і за напад на амбасаду Расеі ў Менску ў жніўні 2010 года. Францкевіч дадаткова быў асуджаны яшчэ і за «кампутарны сабатаж» і «распрацоўку, выкарыстаньне ці распаўсюд шкодных праграм».

У кастрычніку 2011 года Праваабарончы цэнтар «Вясна» і Беларускі Хэльсынскі Камітэт прызналі Ігара Аліневіча, Мікалая Дзядка, Аляксандра Францкевіча палітычнымі зьняволенымі
Тацяна Францкевіч выхоўвала сына адна. Калі яны з мужам разьвяліся, Сашу было 6 гадоў, а потым бацька загінуў у аўтамабільнай катастрофе. У маці ніколі не было праблем з Сашам. Спадарыня Тацяна кажа, што сын заўсёды вельмі добра вучыўся:
«Асабліва лёгка яму даваліся такія прадметы, як матэматыка і праграмаваньне. Ён шмат чытаў, прычым, я не прымушала чытаць. Урокі таксама рабіў самастойна. Удзельнічаў у алімпіядах, а па матэматыцы і праграмаваньню займаў заўсёды першыя месцы. Спачатку вучыўся ў школе з ухілам паглыбленага вывучэньня ангельскай і нямецкай мовы, а ў 10 — 11 клясах перайшоў у ліцэй, там быў факультэт праграмаваньня».
Школьная сяброўка Аляксандра Францкевіча Наста распавяла:
«Саша ўжо тады вельмі прыемна выдзяляўся на фоне астатніх. Ён вельмі шмат чытаў, сур’ёзна захапляўся гісторыяй, фантастыкай. Заўсёды ў яго быў своеасаблівы пункт гледжаньня. Зь мі было вельмі цікава спрачацца, таму што ягоныя меркаваньні былі аб’ектыўныя. Ад яго можна было даведацца шмат новага і цікавага. І чаго б ні тычылася размова, яму заўсёды трэба было дакапацца менавіта да ісьціны пытаньня і спрачацца па сутнасьці пытаньня».
​​​Пасьля заканчэньня ліцэя Аляксандар хацеў працягнуць вучобу ў адным з унівэрсытэтаў Баўгарыі, але атрымаць бясплатны грант не ўдалося, распавяла маці спадарыня Тацяна:
«Прыйшоў адказ, што яго возьмуць толькі пры ўмове, што напалову мы будзем самі аплачваць. Мы зь ім вырашылі, што не пацягнем, грошай у нас ня хопіць. І Саша пайшоў працаваць. Спачатку працаваў праграмістаў у адной камэрцыйнай фірме ў Наваполацку».
Аднак у Наваполацку заробкі не вялікія, і Аляксандар вырашыў пераехаць у Менск. Самастойна знайшоў добрую працу, зьняў кватэру, матэрыяльна дапамагаў маці, якая гадавала яго адна:
«Калегі на працы яго цэняць, і дагэтуль падтрымліваюць мяне, кажуць, што Саша вельмі разумны, талковы праграміст. І дагэтуль за ім захоўваецца працоўнае месца ў камэрцыйнай фірме. Гэта, канечне, вялікая падтрымка зь іх боку».
Былы палітвязень Павал Вінаградаў адбываў пакараньне ў Івацэвіцкай калёніі «Ваўчыныя норы» разам з Аляксандрам Францкевічам:
​​«Ён даволі самастойны хлопец. Сам родам з Наваполацку, пераехаў у Менск, уладкаваўся на працу, здымаў кватэру, дапамагаў яшчэ сваім сябрам-анархістам. Хлопец ён вельмі адукаваны і вельмі начытаны, і хоць чытае ён літаратуру кшталту Маркса і Энгельса, „Капіталу“ і Крапоткіна, падобных аўтараў, якіх я не зусім падтрымліваю. Але ён стварае ўражаньне разумнага і начытанага хлопца. Да таго ж, ён працаваў праграмістам, рабіў гульні для „ай-фонаў“, таму чалавек ён далёка ня дурны».
Захапіўся ідэямі анархістаў Аляксандар ужо ў Менску, кажа маці спадарыня Тацяна:
«Саша пачынаў у „Анты-фа“ — такая арганізацыя ёсьць у Наваполацку, якая змагаецца з нацыстамі. У нас у горадзе таксама вялікая арганізацыя нацыстаў. І ён неяк зь імі сутыкнуўся і паставіў мэту: не павінна быць такой арганізацыі ў Беларусі. Ну а наконт анархістаў — гэта ўжо калі ён пераехаў у Менск. Зьявіліся сябры, якія прытрымліваюцца такіх поглядаў. Але я ня думаю, што гэта дрэнныя хлопцы. Зь кім я не размаўляла — гэта вельмі разумныя, талковыя хлопцы».
Затрымалі Аляксандра Францкевіча ў верасьні 2010 года па справе анархістаў. Спачатку Францкевіча абвінавачвалі толькі ў тым, што здымаў на відэа напад на апорны пункт міліцыі ў Салігорску. А 14 лютага 2011 года яму вынесьлі новае абвінавачаньне: там быў і салігорскі напад, і напад будынак ізалятара на Акрэсьціна, і ўдзел у акцыі пратэсту каля будынку Генэральнага штабу, і напад на амбасаду Расеі. Асудзілі Францкевіча разам зь Мікалаем Дзядком і Ігарам Аліневічам. Да таго, як праграміста, яго абвінавацілі яшчэ і ў «кампутарным сабатажы» і «распрацоўцы, выкарыстаньні ці распаўсюдзе шкодных праграм».
​​
Былы сядзелец «Ваўчыных нораў» Павал Вінаградаў, які пасябраваў з Францкевічам у калёніі, і вельмі шмат размаўляў зь ім за кратамі, кажа, што гвалтоўных дзеяньняў каля Расейскай амбасады і Генштабу Францкевіч не рабіў:
«Канкрэтна Францкевіч здымаў на відэа, як два ягоных сябрука кінулі фаер у салігорскі апорны пункт. А не магу сказаць, што я падтрымліваю такія мэтады барацьбы, але тое, што за здымкі гэтага дзеяньня яму далі 3,5 гады, прысуд яму справядлівым я не лічу. Хаця, зноў жа, паўтаруся, гэтыя мэтады барацьбы я не падтрымліваю».
Сяброўка Аляксандра Наста таксама перакананая, што ён не рабіў усяго таго, у чым хлопца абвінавацілі:
«У яго была і цяпер засталася такая якасьць — ён заўсёды быў вельмі справядлівым. Магчыма, гэта можна назваць юнацкім максымалізмам, але гэтая рыса захавалася ў яго. Яму было вельмі важна абараніць свой пункт погляду, прыслухацца да чужога меркаваньня, выказаць сваё і дайсьці да ісьціны».
Анархісты і ў Менску, і ў іншых гарадах Беларусі правялі шмат акцый па раздачы ежы бяздомным, якія называліся «Ежа замест бомбаў», а таксама зьбіралі адзеньне для маламаёмых. Дарэчы, у Менску, у Міхайлаўскім сквэры міліцыянты гэтыя акцыі ўзімку 2010 года жорстка разганялі. Францкевіч ладзіў такія акцыі ў Наваполацку, распавяла ягоная маці спадарыня Тацяна:
«Саша са сваімі сябрамі наладжвалі ў горадзе бясплатную раздачу ежы для бяздомных і пэнсіянэраў. Самі варылі кашу, ішлі на плошчу і раздавалі людзям. Яны арганізоўвалі кірмаш па абмену і раздачы вопраткі бедным бясплатна. Езьдзілі ў дзіцячы дом, вазілі дзецям цукеркі, цацкі, алоўкі».
Двойчы ў Івацэвіцкай калёніі Аляксандра Францкевіча прымушалі пісаць прашэньні аб памілаваньне, але ён адмовіўся. Трымаецца за кратамі годна, цьвёрда, кажа сяброўка Наста:
«Я вельмі захапляюся ягоным характарам. Лісты ад яго заўсёды бадзёрыя, ён не губляе інтарэсу да падзеяў, якія адбываюцца тут, на волі. Ён піша, што і з таго жыцьця, якое адбываецца за кратамі, ён таксама даведаўся шмат новага. І гэты досьвед вельмі каштоўны і важны для яго таксама».
Крыніца

Наша Правда №5 (октябрь-декабрь 2011)


С небольшим опозданием в свет вышел пятый номер трудовой передовицы «Наша Правда». Этот выпуск создавался уже в новом 2012 году, но, несмотря на приход нового года, в номере повествуются и анализируются события октября-декабря 2011г. Мы просим читателей и наших сторонников активно распространять новый номер и писать для нас заметки и материалы с мест. После соответствующей редакционной доработки мы можем их также поместить в следующем номере.
Читайте в этом номере:
- Рабочие шли за хлебом, власть накормила их пулями(о событиях в Казахстане)
- Рабочие «Гранит» покинули официальный профсоюз
- Будь в курсе рабочей борьбы! (сводка по Беларуси)
- К 30-летию рабочей революции в Польше
- Стих о пятерых уволенных

 Скачать газету: Наша Правда №5

Столичные гости Николая Дедка

19 января к Николаю Дедку внезапно нагрянули нежданные гости – а именно сотрудник ГУБОП господин Литвинский Александр Георгиевич, который известен многим нашим читателям по событиям осени 2010, в сопровождении своего молодого коллеги из ГУБОПа или КГБ.
Литвинского очень интересовало, изменил ли Николай свои убеждения за время, проведенное в колонии. Николай, естественно, ответил отрицательно. Литвинский отметил, что Николай является лидером анархического движения, т.к. за время его нахождения в колонии на воле не произошло ничего сверхествественного, из чего можно сделать умозаключение, что именно он является идейным вдохновителем анархистов и несет ответственность за акции прямого действия прошлых лет. «Страж порядка» также пригрозил, что если, когда Дедок выйдет на свободу, будет наблюдаться какая-то активность анархистов, его упрячут далеко и надолго и вообще всю жизнь он будет находиться под колпаком спецслужб. Поэтому Литвинский посоветовал менять свои вгляды и думать о семье и своем будущем. Николай пытался выяснить, какова настоящая цель их визита, но собеседники уклонились от ответа.
Очень интересно, Николаю по плану еще сидеть более 3 лет, а сотрудники антиэкстремистского центра уже зашевелились. Может, все-таки сидеть осталось меньше?

источник

понедельник, 30 января 2012 г.


Приносим  вам свои извинения за то, что слишком долго затянулся процесс с выпуском нового номера контркультурного журнала “утопия BY”. Нами было принято решение сделать пробный выпуск в виде мультимедийного диска. Но в связи с сложившеемся обстоятельствам  и ряду проблем, те люди, которые вначале разрабатывали этот диск, не смогли оправдать наши надежды и процесс  с выпуском затянулся. Поэтому нами было принято решение, что весь материал, который мы собирали, а это интервью, рассказы и просто знакомство с разными анархическими и социальными проектами  и инициативами, что бы всё не оставалось в пыли и на жёстких дисках с этого времени мы будем по возможности выкладывать всю информацию в нашем блоге-проекте.

Если вам есть что сказать, и у вас есть желание помочь нам. То добро пожаловать  в наш маленький контркультурный мир. Все вопросы, предложения и жалобы вы можете отправлять на этот почтовый ящик  slkmegocrew@gmail.com

И помнете другой мир возможен!                                                                                    Утопия BY

воскресенье, 29 января 2012 г.

В Минске прошел антирасистский футбольный турнир «Коммон-коммон!» DIY Football CUP-2012


В середине января в Минске состоялся турнир по мини-футболу среди любительских антирасистских команд. За кубок боролось 48 «клубов» из разных городов Беларуси, России и Литвы. В итоге трофей остался в Минске, а гости увезли домой только массу положительных эмоций. Что тоже неплохо.
Когда поезд пересекал границу, я думал, что вот-вот зайдёт КГБ. Потом я был уверен, что они поджидают нас на вокзале, но всего этого не произошло. «Последний авторитарный режим Европы» пошатнулся в моих глазах. Два товарища, приехавшие со мной из Санкт-Петербурга даже начали шутить над Лукашенко, прогуливаясь по привокзальным улицам Минска, пока какой-то дедушка, шедший им на встречу, не прислонил указательный палец к губам, глядя в глаза одного из шутников. Мы вспомнили, где мы находимся, и дальше вели себя спокойнее.
Это всё, конечно, шутки, но мероприятие и в правду прошло без эксцессов. Конспирация сыграла свою роль и люди в форме нас не тревожили. Турнир проходил в преддверии начала сезона Belarus DIY Football League – регулярного чемпионата, проходящего в Беларуси с 2007 года. Команды панков, скинхедов, анархистов и других антифашистов сами устанавливают календарь игр, выезжают в другие города, затем сами принимают гостей, результаты игр заносят в общую сетку. В конце сезона выявляются и награждаются призеры. Всё делается своими силами, держится на энтузиазме и при этом прекрасно работает и только расширяется. Прекрасный пример самоорганизации в действии.;
Зимний DIY Football CUP-2012 пестрил своей географией. От небезызвестных FC VOVA из Вильнюса, панк-команды, регулярно выступающей в любительских лигах Литвы, до Nalchik Ultras, за которую, как ясно из названия, играли фанаты клуба «Спартак-Нальчик». К сожалению, из-за проблем с получением виз на турнир не смогли приехать поляки, не было в Минске и ранее заявленных киевлян. Большинство команд, конечно же, были из Беларуси. В отдельной группе играли женские команды: две минские и одна московская.
В первый день турнира прошли групповые игры. Они начались в 7 утра и продлились до 11 вечера. При этом всё шло четко по расписанию. Никаких заминок, задержек, поисков судьи, разъяснений правил командам и тому подобного. И игроки, и арбитры заранее знали, во сколько им выходить и что делать. Организаторы успевали вести протоколы игр, куда заносили даже авторов каждого гола. Зачем это было нужно, я, правда, так и не понял, но выглядело достойно.
Вообще всё было сделано для удобства участников и гостей. Вплоть до мелочей – и музыка в перерывах между играми, и дистро, и буфет. Кстати, на турнире действовал сухой закон, который некоторые зрители всё-таки нарушили. Не то чтобы они этим кому-то сильно навредили, но раз уж была просьба организаторов не пить, можно было бы и потерпеть из уважения. В играх участвовала и команда в составе которой играли нетрезвые люди. Хотя ребята так и не вышли из группы, сумели одержать одну крупную победу. Но такие участники всё-таки были экзотикой.
Из форс-мажоров вспоминается еще слишком активная поддержка поклонников минского ФК Бешеные Коты, из-за которой первый день турнира чуть было не закончился досрочно, но всё обошлось.
Во второй день проходили игры плей-офф. FC VOVA не смогли пройти групповой турнир, а вышедшие из групп российские команды сошли уже на 1/8 финала, так что в четвертьфиналах играли исключительно опытные белорусские «клубы». А оставшиеся и специально пришедшие на финал зрители увидели рубку между минскими ФК Жуковка и гродненцами из ФК Г.П.К., в ходе которой победа и главный трофей достались столичной команде. Но главное – это не кубки и даже не титулы чемпионов, а общение и новые знакомства. А прекрасное отношением организаторов турнира к своей работе придаёт энергии и мотивирует сделать что-то своими руками в своём городе. DIY в любом виде может и должен быть на высшем уровне. Всё в наших руках!
ссылка

Анархістаў Дзядка і Францкевіча пазбавілі спатканьняў

Анархістаў Мікалая Дзядка і Аляксандра Францкевіча пазбавілі кароткатэрміновых спатканьняў з роднымі за дысцыплінарныя спагнаньні.
Бацька Мікалая Дзядка спадар Аляксандар: “Ён патэлефанаваў 1-га студзеня раніцай, было вельмі нечакана, павіншаваў нас з Новым годам. Пасьля гэтага быў толькі адзін ліст, хаця раней лісты мы атрымлівалі дастаткова часта. Потым яго за зусім нязначныя парушэньні — трымаў рукі ў кішэнях, а яны палічылі, што гэта нейкі выклік — пазбавілі спатканьняў, пазбавілі права карыстацца турэмнай крамай (ён цяпер можа купляць прадуктаў толькі на 35 тысяч у месяц), і перадач пазбавілі”.
Маці другога анархіста, Аляксандра Францкевіча, спадарыня Тацяна сама наведаць сына пакуль ня можа. З Аляксандрам днямі сустрэўся адвакат, распавяла Тацяна Францкевіч:
“Прашэньні аб памілаваньні іх не прымушаюць пісаць. Пазбавілі яго кароткатэрміновага спатканьня за дысцыплінарнае парушэньне. У сераду туды езьдзіў адвакат, начальнік сказаў, што Саша знаходзіўся не ў сваім атрадзе.
Я разумею, гэта таму, што ў сакавіку падыходзіць тэрмін, калі Аляксандар, калі ня мае ніякіх спагнаньняў, можа напісаць хадайніцтва аб пераводзе яго на іншы, больш спрыяльны рэжым утрыманьня. У яго заўвагаў не было, а зараз вось зьявіліся".
Такім чынам, спадзяваньняў на зьмены рэжыму ўтрыманьня ні ў Дзядка, ні ў Францкевіча няма.
ссылка

среда, 25 января 2012 г.

Молодечно. Агитация в учебном учреждении.


Анархистами города Молодечно был проведен агит — рейд в одном из колледжей города. По всему колледжу был распространено более полусотни листовок, призывающих студентов бороться за свои права. Листовки оставлялись в аудиториях, библиотеке, коридорах, на подоконниках, информационных стендах и в других местах.
- Своими действиями, мы хотим привлечь к внимание студентов и учащихся к проблеме доступного и качественного образования, а также показываем элементарные действия агитации на которые способен каждый.
 Ссылка на макет листовки

Открылась новая виртуальная библиотека анархизма


Весь функционал в рабочем состоянии и готов для загрузки статей и книг. Пока мы собрали мало текстов, но наш зверь готов сожрать много больше. Если вы хотите поделиться с нами своими любимыми текстами, просто кликайте по кнопке «Добавить текст» и оформляйте запись согласно Инструкции — не нужно регистрироваться и создавать аккаунт. Правда, пока придется несколько подождать, прежде чем ваш текст откроется миру.


Добро пожаловать в Библиотеку!